Azja–Pacyfik:

Uwagi ogólne

Artykuły w postaci elektronicznej nie powinny przekraczać 25 stron znormalizowanego maszynopisu (45 000 znaków w tekście komputerowym). Jedynie w sytuacjach wyjątkowych akceptowane są teksty większe.

Po wstępnej ocenie przez Redakcję, wszystkie artykuły są poddawane recenzji zewnętrznej. Publikowane będą teksty, które uzyskały pozytywną opinię recenzenta, zazwyczaj po naniesieniu przez Autora zmian i uzupełnień sugerowanych przez recenzenta i Redakcję. Po zakwalifikowaniu do druku teksty opracowywane są merytorycznie, stylistycznie i technicznie przez Redakcję, a istotniejsze zmiany są uzgadniane z Autorami. W związku z takim trybem pracy nad tekstami Redakcja nie może zapewnić, iż tekst nadesłany trafi do przygotowywanego właśnie numeru. Zastrzegamy sobie także prawo treściowego komponowania poszczególnych numerów (z ich tematami przewodnimi). Stąd zdarza się przesuwanie tekstu – niezależnie od jego wartości naukowej – do numeru następnego. Wśród sugestii może znajdować się także modyfikacja tytułu.

Autor powinien do tekstu artykułu dołączyć (w oddzielnych plikach):

• tytuł artykułu i jego streszczenie w języku angielskim (do 1800 znaków),
• krótki (do 500 znaków) biogram (zawierający: imię i nazwisko, adres – kontakt mailowy, afiliację, dorobek naukowy – zakres zainteresowań)
• oświadczenie o wyrażeniu zgody na publikację i rezygnacji z honorarium autorskiego.

Przy innych tekstach – jak informacje, zapiski podróżne, recenzje itp. – anglojęzyczne streszczenie nie jest potrzebne, ale potrzebne są biogram i oświadczenie.

Każdy Autor otrzymuje bezpłatnie jeden egzemplarz czasopisma.

Artykuły i studia

Artykuł powinien zawierać krótki wstęp wprowadzający dane zagadnienie, ewentualnie ze wskazaniem jego szerszego kontekstu (jak znaczenie naukowe, znaczenie dla rozwoju tego kraju, itp.). Po analizie danego problemu w artykule, oczekujemy krótkiego zakończenia z najważniejszymi konkluzjami artykułu i ewentualnymi sugestiami dla dalszych badań. Uwagi te kierujemy zwłaszcza do młodszych Autorów.

Imię i nazwisko Autora umieszczamy w lewym górnym rogu.

Zapis tekstów: edytor Words for Windows, czcionka Times New Roman:

• tekst podstawowy – 12 p.
• tabele, opisy na rys. – 10 p.
• interlinia 1,5 wiersza
• numeracja stron: w prawym dolnym rogu
• tytuł artykułu: wyśrodkowany, czcionka TNR pogrubiona, prosta, bez podkreśleń, spacjowania, małe litery – 12 p.

Niezbędne są śródtytuły, dzielące artykuł na części dotyczące rozmaitych kwestii szczegółowych, czy aspektów problemu. Śródtytuły te powinny być stosunkowo krótkie, z zaznaczeniem ich gradacji w następujący sposób:

• podtytuł I stopnia: poprzedza kolejny numer arabski, po cyfrze kropka. Czcionka jak wyżej, z pogrubieniem. Pierwszy wyraz wielką literą.
• podtytuł II stopnia: poprzedza kolejna mała litera alfabetu (a, b, c) z nawiasem (np. a); czcionka jak wyżej, 11 pkt, kursywa. Pierwszy wyraz wielką literą.
• Jeśli byłby jeszcze potrzebny podtytuł III stopnia (choć wolimy go unikać): używamy czcionki TNR, 11 pkt, kursywy; z zapisem: myślnik - podtytuł z małej litery.

Dobre obyczaje autorskie i prawo autorskie

Jeśli Autor przytacza czyjeś tezy, koncepcje, czy poglądy – to zakładamy, że zaznacza to w tekście i podaje źródło w przypisie (może być nawet; „informacja ustna, Pana X, z dnia...”; „wypowiedź Pana X na kongresie Y, dnia...”; „z listu Pana X do Autora z dnia... „, itp.). Stwierdzenia bez takich informacji czytelnik traktuje jako autorskie. Podawanie cudzych sądów i stwierdzeń jako własnych jest plagiatem lub nadużyciem.

Kilkuzdaniowe cytaty (wyróżnione kursywą) z innej publikacji nie wymagają zgody jej autora/wydawnictwa. Jest ona jednak konieczna przy dłuższych cytatach z prac chronionych prawem autorskim. W takich przypadkach wygodniej jest posłużyć się własnym omówieniem cudzych stwierdzeń. Oczywiście zawsze wymaga to przypisu z podaniem źródła. Jeśli Autor cytuje tekst w języku obcym, przetłumaczony na polski, powinien też podać tłumacza. Wszystkie cytaty z prac obcych bez podania tłumacza są traktowane jako tłumaczenie własne Autora. Jeśli Autor korzysta z czyjegoś tłumaczenia z pewnymi modyfikacjami (co często praktykuje się np. przy pracach klasycznych) – powinien to zaznaczyć w formie: „...tłumaczenie X, zmod.

Ilustracje

Ilustracje w tekście (tabele, wykresy, rysunki itp.) należy numerować cyframi arabskimi. W przypadku tabel i wykresów ich tytuły podajemy na górze, nad nimi, z pozostawioną wolną linią, wycentrowane. Nie powinny być nazbyt rozbudowane, tak aby mieściły się w jednym wierszu na szerokości strony druku.

Źródło – poniżej tabeli/wykresu powinno być podane czcionką TNR, kursywą, zaś samo słowo „Źródło” powinno być ponadto wytłuszczone. Pod źródłem powinna pozostać jedna wolna linia.

W przypadku fotografii podpis umieszczamy poniżej. Jednak umieszczanie fotografii (najchętniej czarno-białych) praktykujemy tylko w sytuacjach wyjątkowych.

Ilustracje, które mogą sprawiać kłopoty z wprowadzeniem do komputerowego edytora tekstów, np. fotografie, wykresy, wzory, złożone tabele lub rysunki, należy dostarczyć Redakcji w osobnych plikach.

Wszystkie ilustracje powinny być własnością Autora; jeśli diagram/tabela zostały zapożyczone, z wprowadzeniem modyfikacji – przed tytułem źródła piszemy Według... Jeśli Autor kopiuje wiernie z innej publikacji – musi mieć pisemną zgodę Autora/wydawcy na publikację. W przypadku fotografii możemy zamieszczać tylko fotografie Autora, lub takie, do których uzyskał on copyright.

Imiona własne i transkrypcje

Jeżeli osoba pojawia się w tekście po raz pierwszy, jej imię własne należy podać w pełnym brzmieniu i w formie przyjętej w danej kulturze (np. Mao Zedong), lub w formie podanej w wykorzystywanej przez Autora publikacji (patrz Problem azjatyckich imion własnych w pracach naukowych). Następnie możemy posługiwać się samym nazwiskiem (lub inną nazwą własną używaną w danym kraju).

Dla słów w jęz. chińskim stosujemy zapis w pinyin, w jęz. japońskim transkrypcję Hepburna, w koreańskim – McCune’a-Reischauera.

Pozostałe reguły

Skróty pojawiające się w tekście należy rozwinąć, gdy pojawiają się po raz pierwszy – np. Ministerstwo Spraw Zagranicznych i w nawiasie (MSZ), a dalej piszemy: MSZ.

W tekście stosujemy też następujące skróty:

• r. zamiast "rok/-u" (np. w 2002 r.)
• w. zamiast "wiek/-u" (np. w latach 60. XX w.)

Wyróżnienia jakichś terminów w tekście możemy zaznaczyć – wytłuszczeniem (bold), ale Redakcja prosi o stosowanie tego w sytuacjach absolutnej konieczności. Pismo pochyłe (kursywę) stosujemy do wyrazów – terminów w językach obcych (lub do transkrypcji terminu obcojęzycznego).

Cytaty należy wprowadzać kursywą, nie umieszczamy wtedy cudzysłowu.

Dość powszechny w PRL zwyczaj stosowania cudzysłowu ironicznie (np. w wypowiedzi: ci „obrońcy pokoju” grożący bronią atmomową...), czy dla zaznaczenia dystansu autora, znaczenia przybliżonego, jakichś uwikłań emocjonalnych, nieraz praktykowany i dzisiaj – zdaniem Redakcji nie zasługuje na kultywowanie. Takie użycie cudzysłowu zmniejsza precyzję tekstu i jego wartość informacyjną. Dlatego zalecamy unikanie takich praktyk.

W przypadkach wyjątkowych, kiedy ma to duże znaczenie, terminy azjatyckie można podawać w piśmie innym niż łacińskie, ale wtedy prosimy o uzgodnienie tego z Redakcją, aby sprawy techniczne nie okazały się nazbyt skomplikowane.

Do artykułów nie należy na końcu dołączać bibliografii, ani też stosować tzw. zapisu filadelfijskiego (tj. odnośników do literatury w nawiasie, nazwisko autora, rok, strona) wymagającego takiej bibliografii.

Przypisy

Dodatkowe objaśnienia i odniesienia do literatury podajemy w przypisach, na dole strony, numerowanych w sposób ciągły w całym artykule. Na końcu przypisu należy stawiać kropkę. Odnośniki takie w tekście (w formie: kolejna liczba, indeks górny) do przypisów należy zamieszczać przed kropką kończącą zdanie.

W przypadku odnośników do źródeł obowiązują następujące dane i format:

1. Autor (imię, nazwisko lub nazwa własna autora), tytuł, wydawca, miejsce i rok, strona:

• Michał Derenicz, Japonia. Nippon, Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia, Warszawa 1977, s. 109.
• Zbigniew Drozdowicz, Zbigniew Stachowski (red.), Ilustrowana encyklopedia religii świata, Wydawnictwo Kurpisz S.A., Poznań 2002, s. 654–656.

2. Autor (imię, nazwisko lub nazwa własna autora), tytuł artykułu, „tytuł czasopisma”, rok, tom i numer (i/lub data), strona:

• Diana Lee, Pong's Rotten Apples Comment Bites back, „The Standard”, May 18, 2007, s. 2.

3. Autor (imię, nazwisko lub nazwa własna autora), tytuł studium. [W:] Imię i nazwisko (red.), tytuł pracy zbiorowej wydawca, miejsce i rok, strona:

• Jean Leca, Individualism and Citizenship. [W:] Pierre Birnbaum, Jean Leca (red.), Individualism, Theories and Methods, Clarendon Press, Oxford 1991, s.141.

4. W przypadku źródeł internetowych należy podać adres strony oraz datę dostępu, natomiast w przypadku konkretnego materiału – autora (jeśli występuje), nazwę materiału, adres strony oraz datę dostępu:

• Strona rodu Omotesenke: http://www.omotesenke.jp/english/tobira.html [dostęp 07.08.2007].
• Włodzimierz Fenrych, Śmierć Rikyu, czyli po herbacie: http://www.geocities.com/czarka_herbaty/12chanoyu.htm [dostęp 02.01.2007].

5. Przy powtarzających się nazwach źródeł należy podawać pierwszą literę imienia – w przypadku „imion chrześcijańskich” i po kropce – nazwisko; w przypadku imion azjatyckich nie skracamy ich. Jeśli korzystamy z kilku prac tego samego autora, po nazwisku dajemy początkowy fragment tytułu, trzy kropki, oraz następujący skrót: „op.cit.” plus strony. Gdy pojawia się tylko jedna praca danego autora, po nazwisku i przecinku dajemy skrót „op.cit.”. i stronę; jeśli to kolejny przypis do tego samego źródła dajemy tylko „ibidem”, plus strony. Jeśli tom ma więcej niż dwu redaktorów, po nazwisku pierwszego dajemy skrót „i in.”, i dalej tytuł, itd. jak wskazano powyżej.

6. W przypadku tytułów w językach azjatyckich najpierw podajemy kursywą tytuł w stosowanej transkrypcji, a następnie jego tłumaczenie na jęz. polski, w nawiasie kwadratowym, czcionką prostą:

• Nakane Chie, Tate shakai no ningen kankei [Stosunki międzyludzkie społeczeństwa wertykalnego], Kōdansha, Tokyo 2007, s. 133–135.

7. W przypadku publikacji azjatyckich, jeśli nazwa wydawcy jest bardzo istotna, po jego nazwie w transkrypcji – czcionką prostą, podajemy w nawiasie kwadratowym, także czcionką prostą – tłumaczenie jego nazwy np. [Komitet Centralny KPCh].

Recenzje

Imię i nazwisko Autora recenzji prosimy zamieszczać w lewym górnym rogu.

Tytuł recenzji – sformułowany przez Autora recenzji – należy formatować tak, jak tytuły artykułów.

Dane bibliograficzne recenzowanych prac należy podawać przed tekstem recenzji, z prawej strony, ”w słupku”, przy zastosowaniu takich samych zasad jak w przypadku przypisów, z dodaniem ilości stron recenzowanej pracy (np. 322 s.).

Redakcja prosi o uzgadnianie wcześniej planowanej recenzji (by uniknąć sytuacji, kiedy to dwie osoby napiszą na temat jednej książki). Prosimy Autorów nie tylko o opis pracy i zreferowanie ważniejszych jej tez, ale także o własne opinie na jej temat, zwłaszcza o jej wartości naukowej. Prosimy o możliwie obiektywną charakterystykę, ze wskazaniem słabości i zalet, jak też o unikanie wypowiedzi emocjonalnych, odnoszących się do osoby autora recenzowanej pracy. Cenimy odniesienia do literatury przedmiotu, do dyskusji dotyczących danej pracy, czy szerszego przedstawienia problemu.

Ghostwritting i Guest authorship

Redakcja „Azji-Pacyfiku” informuje, że w celu przeciwdziałania ghostwriting i guest authorship wprowadzono odpowiednie procedury związane z zaporą ghostwriting. Ghostwriting oraz guest authorship są przejawem nierzetelności naukowej, a wszelkie wykryte przypadki będą demaskowane, włącznie z powiadomieniem odpowiednich podmiotów (instytucje zatrudniające autorów, towarzystwa naukowe, stowarzyszenia edytorów naukowych itp.).

Z ghostwriting mamy do czynienia wówczas, gdy ktoś wniósł istotny wkład w powstanie publikacji bez ujawnienia swojego udziału jako jeden z autorów lub bez wymienienia jego roli w podziękowaniach zamieszczonych w publikacji.

Z guest authorship (honorary authorship) mamy do czynienia wówczas, gdy udział autora jest znikomy lub w ogóle nie miał miejsca, a pomimo to jest autorem/współautorem publikacji.

Ponadto Redakcja „Azji-Pacyfiku” będzie dokumentować wszelkie przejawy nierzetelności naukowej, zwłaszcza łamania i naruszania zasad etyki obowiązujących nauce.

Dlatego też Redakcja „Azji-Pacyfiku” wymaga od Autorów publikacji ujawnienia wkładu poszczególnych Autorów w powstanie publikacji (z podaniem afiliacji oraz kontrybucji, tj. informacji kto jest Autorem koncepcji, założeń, metod, protokołu itp. wykorzystywanych przy przygotowaniu publikacji). Autor ponosi również odpowiedzialność za zgłoszoną publikację.

Wersją pierwotną czasopisma jest wersja drukowana.